وقتی حواس آقای خواننده به خانواده اش نیست

آفتاب نیوز :

«آغوش باز» آخرین ساخته بهروز شعیبی، دیشب در برج میلاد برای منتقدان و اهالی رسانه به نمایش در آمد. فیلمی قصه پرداز و داستان گو و البته با طرحی نسبتاً تکراری که مهدی قزلی نویسنده آن را «گل درشت» می داند.

آغوش باز با کار های قبلی کارگردان تفاوت هایی دارد و نباید آن را با «بدون قرار قبلی» یا «دارکوب» مقایسه کرد. اتمسفر هر کدام از این آثار با دیگری تفاوت دارد، اما این اثر هم یک کار اجتماعی است که بر محور تربیت می چرخد.

قصه «آغوش باز» درباره خواننده ای است که بعد از حوادث شب و روز اجرای کنسرتش، متوجه می شود باید به خانواده توجه بیش تری داشته باشد. او حتی نمی دانسته که همسرش هم هنرمند صنایع دستی است و البته از مادرش هم که آلزایمر دارد، غفلتی اساسی دارد.

بر خلاف نویسنده ای که می گوید: با یک اثر گل درشت مواجه هستیم، گمان می کنم در «آغوش باز» مادر به زندگی رنگ می دهد و اوست که اجازه نمی دهد، بچه ای که در بازی های تلفن همراه، دایما در حال مردن است، بابایش را با اسم کوچک صدا کند. اتفاقاً شعیبی این نکات تربیتی را خیلی خوب در آورده، اما از جایی به بعد، پایان قصه را به سادگی لو داده و در تمام کردن داستان، بی هنری کرده است.

این که کارگردان اصرار دارد سر همه در «آغوش باز» به سنگ بخورد، شعارزده است و شاید به خاطر همین است که برچسب «گل درشت» را می شود درباره آن پذیرفت.