چرا نمیتونم شروع کنم

ناتوانی در آغاز یک فعالیت، پروژه یا حتی یک تغییر در زندگی، تجربه ای رایج و اغلب سرکوبگر است که بسیاری از افراد در مقاطع مختلف با آن مواجه می شوند. این چالش، که غالباً با اصطلاح «اهمال کاری» شناخته می شود، ریشه های عمیق تری از صرف تنبلی دارد و می تواند ناشی از مجموعه ای پیچیده از عوامل روان شناختی، شناختی و محیطی باشد. درک این عوامل نخستین گام برای غلبه بر آن ها و حرکت به سوی اقدام است.

ریشه های پنهان «شروع نکردن»: چرا این قدر سخت است؟

پدیده «شروع نکردن» یا اهمال کاری، فراتر از یک عادت ساده، یک رفتار پیچیده است که از تعامل عوامل درونی و بیرونی نشأت می گیرد. تحلیل دقیق این ریشه ها به ما کمک می کند تا رویکردهای مؤثرتری برای مقابله با آن اتخاذ کنیم و از چرخه مخرب به تعویق انداختن خارج شویم. شناخت این دلایل به معنای درک عمیق تر سازوکارهای ذهنی ماست که مانع از اقدام می شوند.

۱. ابهام و عدم وضوح هدف

یکی از شایع ترین موانع در مسیر شروع یک کار، عدم شفافیت و ابهام در هدف گذاری است. زمانی که یک هدف به اندازه کافی واضح و مشخص نباشد، ذهن قادر به ترسیم یک نقشه راه عملی برای رسیدن به آن نخواهد بود. این عدم وضوح می تواند به احساس سردرگمی، بی هدفگی و در نهایت، ناتوانی در برداشتن قدم اول منجر شود. برای مثال، گفتن «می خواهم وزن کم کنم» بسیار کلی تر از «می خواهم تا سه ماه آینده ۵ کیلوگرم وزن کم کنم با رژیم غذایی و سه بار ورزش در هفته» است.

برای غلبه بر این چالش، استفاده از تکنیک های هدف گذاری دقیق ضروری است. یکی از مؤثرترین روش ها، تعریف اهداف به شیوه SMART است:

• S (Specific – مشخص): هدف باید دقیق و بدون ابهام باشد. چه کاری باید انجام شود؟
• M (Measurable – قابل اندازه گیری): پیشرفت و موفقیت هدف چگونه ارزیابی می شود؟
• A (Achievable – قابل دستیابی): آیا هدف واقع بینانه و در محدوده توانایی های شماست؟
• R (Relevant – مرتبط): آیا هدف با ارزش ها و اهداف کلی زندگی شما همخوانی دارد؟
• T (Time-bound – زمان بند شده): برای رسیدن به هدف، یک ضرب الاجل مشخص تعیین شود.

علاوه بر این، تجزیه اهداف بزرگ به گام های کوچک (Baby Steps) نقش حیاتی دارد. یک پروژه بزرگ می تواند طاقت فرسا به نظر برسد؛ اما تقسیم آن به وظایف کوچک و قابل مدیریت، فشار روانی را کاهش داده و حس پیشرفت مداوم را تقویت می کند. این رویکرد باعث می شود که آغاز هر گام کوچک، کمتر ترسناک به نظر برسد و ذهن، تمایل بیشتری برای شروع آن داشته باشد.

۲. ترس های بازدارنده (ترس از شکست، موفقیت یا قضاوت)

ترس، یکی از قوی ترین احساسات انسانی است که می تواند نقش بازدارنده ای در شروع هر کاری ایفا کند. این ترس ها اغلب ناخودآگاه هستند و به شیوه های مختلفی بروز می کنند.

الف) ترس از شکست و کمال گرایی

ترس از شکست یکی از متداول ترین دلایل اهمال کاری است. این ترس معمولاً با کمال گرایی ارتباط تنگاتنگی دارد؛ جایی که فرد معتقد است باید کاری را به صورت «عالی» یا «بدون نقص» انجام دهد تا بتواند آن را شروع کند. این استاندارد غیرواقع بینانه، مانعی بزرگ ایجاد می کند، زیرا هیچ شروعی کامل نیست. تمایل به اجتناب از هرگونه خطا یا انتقاد، فرد را در حالت انفعال نگه می دارد و از برداشتن اولین قدم بازمی دارد.

برای مقابله با این ترس، پذیرش نقص ها و «شروع کردن ناقص» کلید اصلی است. به جای انتظار برای کمال، تمرکز بر روی شروع و بهبود تدریجی قرار گیرد. تمرین خودهمدلی و درک این نکته که اشتباهات بخشی طبیعی از فرآیند یادگیری و پیشرفت هستند، به کاهش فشار روانی کمک می کند. اصل 80/20 نیز می تواند راهگشا باشد؛ تلاش برای رسیدن به ۸۰ درصد نتیجه با ۲۰ درصد تلاش اولیه، به جای درگیر شدن در جزئیات غیرضروری که مانع از شروع می شوند.

ب) ترس از موفقیت

شاید عجیب به نظر برسد، اما ترس از موفقیت نیز می تواند عاملی بازدارنده باشد. موفقیت اغلب با مسئولیت های جدید، تغییرات در زندگی یا حتی حسادت دیگران همراه است. این ترس ناخودآگاه می تواند منجر به خود خرابکاری یا به تعویق انداختن کارها شود، زیرا فرد از پیامدهای مثبت موفقیت هراس دارد.

مقابله با این ترس نیازمند تصویرسازی مثبت و برنامه ریزی برای مواجهه با تغییرات مثبت است. تصور کردن سناریوهای موفقیت آمیز و برنامه ریزی برای نحوه مدیریت مسئولیت های جدید، می تواند به کاهش اضطراب ناشی از موفقیت کمک کند.

ج) ترس از قضاوت دیگران یا خود

نگرانی از اینکه دیگران چه فکری خواهند کرد یا مقایسه خود با استانداردهای بیرونی، می تواند فرد را از شروع باز دارد. این ترس از قضاوت، چه از سوی دیگران و چه از سوی «صدای منتقد درونی»، می تواند منجر به فلج شدن در برابر اقدام شود. فرد مدام از خود می پرسد: «اگر موفق نشوم، چه؟» یا «اگر کارم به اندازه کافی خوب نباشد، دیگران چه فکری می کنند؟».

تمرکز بر پیشرفت شخصی و نه بر مقایسه با دیگران، راهکار این چالش است. درک این نکته که هر فرد مسیر منحصر به فرد خود را دارد و تنها رقیب شما، خودِ گذشته تان هستید، می تواند فشار قضاوت را کاهش دهد. محدود کردن عوامل بیرونی قضاوت گر و ایجاد یک فضای حمایتی نیز در این زمینه مؤثر است.

۳. کمبود انگیزه و انرژی

انگیزه، نیروی محرکه ای است که ما را به سمت عمل سوق می دهد. اما گاهی اوقات، این انگیزه درونی به دلایل مختلفی تحلیل می رود. خستگی جسمی و روحی، فرسودگی شغلی، و نادیده گرفتن نیازهای اساسی مانند خواب کافی، تغذیه مناسب و ورزش، می توانند سطح انرژی و انگیزه را به شدت کاهش دهند و شروع کارها را ناممکن سازند. وقتی بدن و ذهن خسته باشند، حتی ساده ترین وظایف نیز بزرگ و غیرقابل انجام به نظر می رسند.

برای مقابله با این چالش، ابتدا باید چرایی درونی هر کار را یافت. وقتی دلیل عمیقی برای انجام یک کار وجود داشته باشد، انگیزه از یک عامل بیرونی به یک نیروی درونی پایدار تبدیل می شود. به این فکر کنید که چرا این کار برای شما مهم است و چه ارزشی به زندگی شما می افزاید. علاوه بر این، اهمیت سلامت جسم و روان را دست کم نگیرید. خواب کافی، تغذیه متعادل و فعالیت بدنی منظم، سوخت لازم برای مغز و بدن را فراهم می کنند و به طور مستقیم بر سطح انرژی و توانایی شروع کارها تأثیر می گذارند.

نادیده گرفتن نیازهای اولیه جسمی و روانی، اغلب پنهان ترین ریشه ی کمبود انگیزه و ناتوانی در شروع کردن است. انرژی و انگیزه، همچون سوخت خودرو، لازمه حرکت هستند.

همچنین، سیستم پاداش دهی می تواند بسیار مؤثر باشد. برای خود پاداش های کوچک و معنادار در نظر بگیرید که پس از اتمام هر مرحله از کار، به خودتان هدیه می دهید. این پاداش ها می توانند یک محرک مثبت برای مغز باشند. ایجاد فضای انگیزشی نیز به معنای سازماندهی محیط کار و زندگی به گونه ای است که به شما انرژی و الهام ببخشد. این می تواند شامل مرتب کردن میز کار، گوش دادن به موسیقی مناسب یا محاصره خود با افرادی با انرژی مثبت باشد.

۴. حواس پرتی ها و مدیریت زمان ناکارآمد

در عصر اطلاعات، حواس پرتی ها به یکی از بزرگترین دشمنان بهره وری و توانایی شروع کار تبدیل شده اند. از اعلان های بی وقفه ی شبکه های اجتماعی و پیام رسان ها گرفته تا ایمیل ها و محتوای آنلاین بی شمار، ذهن ما دائماً در معرض تحریک و انحراف قرار دارد. این عوامل، تمرکز را به شدت کاهش داده و شروع یک کار مهم را دشوار می سازند، چرا که هر لحظه امکان غرق شدن در فضای مجازی یا سایر فعالیت های کم اهمیت تر وجود دارد.

عدم اولویت بندی وظایف نیز عامل مهمی است. وقتی فهرستی بلندبالا از کارها داریم و نمی دانیم کدام یک از اهمیت بیشتری برخوردار است، احساس غرق شدن و درماندگی به سراغمان می آید که به خودی خود مانعی برای شروع است. احساس کمبود وقت، حتی زمانی که وقت کافی وجود دارد، می تواند به دلیل مدیریت نادرست زمان یا عدم درک واقع بینانه از زمان لازم برای انجام کارها باشد.

برای مدیریت این چالش ها، چندین تکنیک کارآمد وجود دارد:

• تکنیک پومودورو: این تکنیک شامل تقسیم زمان به بازه های کاری ۲۵ دقیقه ای تمرکز عمیق و سپس ۵ دقیقه استراحت است. این روش به حفظ تمرکز کمک کرده و از خستگی ذهنی جلوگیری می کند.
• قانون ۲ دقیقه: اگر کاری کمتر از ۲ دقیقه زمان می برد، آن را بلافاصله انجام دهید. این قانون از انباشت وظایف کوچک جلوگیری می کند و حس پیشرفت را تقویت می نماید.
• ماتریس آیزنهاور: وظایف را بر اساس دو معیار اهمیت و فوریت دسته بندی کنید (مهم و فوری، مهم و غیرفوری، غیرمهم و فوری، غیرمهم و غیرفوری). این ماتریس به شما کمک می کند تا اولویت های واقعی خود را شناسایی کنید و از انجام کارهای غیرضروری دوری کنید.
• حذف عوامل حواس پرتی: در طول انجام کارهای مهم، تلفن همراه خود را در حالت سکوت قرار دهید یا در اتاق دیگری بگذارید. تب های غیرضروری مرورگر را ببندید و از محیطی آرام و بدون مزاحمت اطمینان حاصل کنید.

۵. عادت به اهمال کاری

یکی از قدرتمندترین ریشه های شروع نکردن، تبدیل شدن اهمال کاری به یک عادت رفتاری است. وقتی فرد به طور مکرر و مداوم کارهایش را به تعویق می اندازد، این رفتار در مغز تثبیت شده و تبدیل به یک الگوی واکنشی ناخودآگاه می شود. مغز مسیرهای عصبی را بر اساس تکرار تقویت می کند و در نتیجه، هر بار که با وظیفه ای ناخوشایند مواجه می شویم، تمایل به به تعویق انداختن آن قوی تر می شود. این چرخه معیوب می تواند به تدریج اعتماد به نفس فرد را از بین برده و حس ناتوانی را تقویت کند.

برای شکستن این عادت، نیاز به رویکردی آگاهانه و مداوم داریم. ایجاد عادات شروع کوچک به این معناست که به جای هدف گذاری برای اتمام کل کار، بر روی انجام بخش بسیار کوچکی از آن تمرکز کنید. مثلاً، اگر قرار است مقاله ای بنویسید، به جای فکر کردن به کل مقاله، صرفاً متعهد شوید که ۱۰ دقیقه روی آن کار کنید یا فقط عنوان و مقدمه را بنویسید. این «شروع کوچک» مقاومت اولیه را از بین می برد.

استفاده از سیستم اگر-پس (If-Then Planning) نیز بسیار مؤثر است. این روش شامل برنامه ریزی برای یک واکنش خاص در مواجهه با یک محرک خاص است. به عنوان مثال: اگر ساعت ۵ بعد از ظهر شد، پس بلافاصله لپ تاپ را باز کرده و برای ۱۰ دقیقه روی پروژه X کار می کنم. این فرمول بندی به ذهن کمک می کند تا از پیش برای شروع آماده باشد و نیاز به تصمیم گیری لحظه ای را از بین می برد.

همچنین، استفاده از ابزارهای ردیابی عادت یا اپلیکیشن های مربوط به آن، می تواند به شما در نظارت بر پیشرفتتان کمک کند. مشاهده تصویری از روزهایی که با موفقیت شروع کرده اید، به تقویت اراده و ایجاد انگیزه برای ادامه عادت کمک می کند. این ردیابی، آگاهی شما را نسبت به الگوهای رفتاری تان افزایش می دهد و امکان مداخله به موقع را فراهم می سازد.

تکنیک های فوری برای شکستن چرخه «شروع نکردن»: همین الان شروع کنید!

پس از شناخت ریشه های اهمال کاری، وقت آن است که به سراغ راهکارهای عملی و فوری برویم. این تکنیک ها با هدف کاهش مقاومت اولیه و ایجاد یک حرکت اولیه طراحی شده اند تا به شما کمک کنند در لحظه تصمیم گیری برای شروع، بر موانع ذهنی غلبه کنید.

قانون ۵ ثانیه (The 5-Second Rule)

این قانون که توسط مل رابینز، سخنران انگیزشی، معرفی شده، بسیار ساده اما قدرتمند است. هرگاه ایده ای برای شروع کاری به ذهنتان رسید یا احساس کردید باید کاری را انجام دهید، پیش از آنکه ذهن فرصت بهانه تراشی پیدا کند، از ۵ تا ۱ به صورت معکوس بشمارید و در عدد ۱، اقدام کنید. این شمارش معکوس، یک پنجره کوچک فرصت ایجاد می کند که در آن می توانید از فکر کردن بیش از حد به عواقب کار فاصله گرفته و به صورت فیزیکی حرکت کنید. برای مثال، اگر می خواهید ورزش را شروع کنید اما تردید دارید، بگویید: «۵، ۴، ۳، ۲، ۱…» و بلافاصله از روی مبل بلند شوید و لباس ورزشی خود را بپوشید. این قانون به شما کمک می کند تا کنترل تصمیمات را از دست بخش منطقی اما محافظه کار مغزتان خارج کرده و به غریزه عمل گرایی تان بسپارید.

تکنیک پنیر سوئیسی (Swiss Cheese Method)

تصور کنید یک قطعه پنیر سوئیسی دارید که سوراخ های کوچک زیادی روی آن است. این تکنیک پیشنهاد می کند که یک پروژه بزرگ و طاقت فرسا را به قطعات کوچک و «سوراخ های» آسان تقسیم کنید و هر بار یک بخش بسیار کوچک از آن را انجام دهید، حتی اگر بی اهمیت به نظر برسد. هدف این است که به جای انجام کل کار، فقط یک سوراخ کوچک در آن ایجاد کنید. مثلاً، اگر باید یک گزارش پیچیده بنویسید، می توانید فقط یک پاراگراف را تایپ کنید، یا صرفاً عنوان ها را فهرست کنید، یا حتی فقط یک بخش کوچک از تحقیق را انجام دهید. با انجام این «سوراخ های کوچک»، پروژه دیگر یک توده عظیم و غیرقابل نفوذ به نظر نمی رسد و احساس پیشرفت حاصل از تکمیل هر بخش کوچک، انگیزه را برای ادامه کار تقویت می کند.

روش «فقط ۵ دقیقه»

این تکنیک برای مقابله با مقاومت در برابر کارهای بزرگ و نامطلوب طراحی شده است. به جای متعهد شدن به انجام یک کار برای مدت زمان طولانی، فقط به خود قول دهید که آن را برای «فقط ۵ دقیقه» انجام خواهید داد. این مدت زمان کوتاه، معمولاً به اندازه ای ناچیز است که مقاومت ذهنی برای شروع را به حداقل می رساند. اغلب اتفاق می افتد که پس از گذشت ۵ دقیقه، متوجه می شوید که درگیر کار شده اید و تمایل به ادامه آن دارید. اگر هم همچنان بی انگیزه بودید، می توانید کار را متوقف کنید، اما حداقل برای ۵ دقیقه شروع کرده اید. این روش به شکستن اینرسی اولیه کمک شایانی می کند و اغلب منجر به افزایش تدریجی زمان کار می شود.

تکنیک «بدترین سناریوی ممکن»

این تکنیک برای مقابله با ترس از شکست و پیامدهای منفی احتمالی مؤثر است. به جای اجتناب از فکر کردن به شکست، خود را مجبور کنید که بدترین سناریوی ممکن در صورت شروع کار و عدم موفقیت را تصور کنید. سپس، واقع بینانه ارزیابی کنید که آیا این سناریو واقعاً آنقدر وحشتناک است که شما را از اقدام باز دارد. اغلب متوجه خواهید شد که بدترین حالت ممکن، آنقدرها هم که در ذهن پرورش داده اید، فاجعه بار نیست و می توانید با آن کنار بیایید. این تجسم، اضطراب ناشی از ناشناخته ها را کاهش می دهد و به شما اجازه می دهد تا ریسک شروع را بپذیرید. برای مثال، اگر از شروع یک کسب وکار جدید می ترسید، بدترین حالت را تصور کنید (از دست دادن سرمایه، عدم موفقیت). سپس ببینید که آیا می توانید با این پیامدها کنار بیایید یا خیر. اغلب این سناریوها آنقدرها هم که به نظر می رسند غیرقابل کنترل نیستند.

شروع کردن، نه به معنای کمال، بلکه به معنای برداشتن گام اول در مواجهه با ناشناخته هاست. اجازه ندهید ترس از اشتباه، شما را در نقطه آغاز متوقف کند.

چگونه «عادت شروع کردن» را در خود پرورش دهیم؟ (دیدگاه بلندمدت)

غلبه بر اهمال کاری و پرورش توانایی شروع کارها، صرفاً با به کارگیری تکنیک های فوری به دست نمی آید؛ بلکه نیازمند یک رویکرد بلندمدت و تغییر در الگوهای فکری و رفتاری است. ایجاد «عادت شروع کردن» به معنای بازسازی مسیرهای عصبی در مغز است تا واکنش پیش فرض شما در مواجهه با وظایف، حرکت به سوی اقدام باشد، نه تعویق.

بازنگری و یادگیری از گذشته

برای پرورش عادت شروع کردن، ضروری است که نگاهی عمیق و تحلیلی به تجربیات گذشته خود داشته باشید. تحلیل دلایل ناکامی های قبلی و لحظاتی که قادر به شروع کاری نبوده اید، می تواند بینش های ارزشمندی را ارائه دهد. از خود بپرسید: «چرا در آن زمان شروع نکردم؟»، «چه عواملی مانع شدند؟»، «چه احساسی داشتم؟». این خوداندیشی به شناسایی الگوهای تکراری و تله هایی که شما را به سمت اهمال کاری سوق می دهند، کمک می کند. با درک این دلایل ریشه ای، می توانید استراتژی های آگاهانه تری برای پیشگیری از تکرار آن ها در آینده اتخاذ کنید و نقاط ضعف خود را بشناسید.

ایجاد سیستم های حمایتی

انسان موجودی اجتماعی است و حمایت دیگران می تواند نقش بزرگی در حفظ انگیزه و تعهد ایفا کند. یافتن یک Accountability Partner (شریک پاسخگویی)، یعنی فردی که بتوانید با او اهداف خود را به اشتراک بگذارید و به یکدیگر در انجام آن ها کمک کنید، بسیار مؤثر است. این شریک می تواند یک دوست، همکار، یا مربی باشد. صرف دانستن اینکه شخص دیگری از تعهدات شما باخبر است، می تواند انگیزه قابل توجهی برای شروع و ادامه کار ایجاد کند. همچنین، عضویت در یک گروه پشتیبانی یا جامعه ای که اعضای آن اهداف مشابهی دارند، می تواند حس تعلق و انگیزه جمعی را تقویت کند و شما را در مسیر حرکت به جلو یاری رساند.

جشن گرفتن پیروزی های کوچک

مغز انسان بر اساس پاداش ها عمل می کند. وقتی کاری را شروع می کنیم و آن را به اتمام می رسانیم، سیستم پاداش دهی مغز فعال شده و حس رضایت را تجربه می کنیم. این حس مثبت، ما را تشویق می کند که در آینده نیز آن رفتار را تکرار کنیم. برای تقویت این چرخه مثبت و حفظ انگیزه، جشن گرفتن پیروزی های کوچک، حتی جزئی ترین آن ها، حیاتی است. این پیروزی ها می توانند شامل شروع یک وظیفه، اتمام یک بخش کوچک از پروژه، یا حتی فقط پشت میز کار نشستن و آماده شدن برای شروع باشند. پاداش هایی مانند یک فنجان قهوه دلخواه، گوش دادن به موسیقی مورد علاقه، یا یک استراحت کوتاه، می تواند به تثبیت عادت شروع کردن در ذهن کمک کند.

انعطاف پذیری و تنظیم مجدد

مسیر غلبه بر اهمال کاری یک خط مستقیم و بدون خطا نیست. در این مسیر، لحظاتی وجود خواهد داشت که دوباره به الگوهای قدیمی خود بازگردید و اهمال کاری کنید. مهم این است که این عقب گردها را بخشی طبیعی از فرآیند یادگیری در نظر بگیرید و خود را سرزنش نکنید. انعطاف پذیری و توانایی تنظیم مجدد برنامه ها و انتظارات، به شما کمک می کند تا در مواجهه با چالش ها ناامید نشوید. به جای اینکه به خاطر یک روز اهمال کاری، کل پروژه را رها کنید، آن را فرصتی برای یادگیری بدانید، دلیل آن را تحلیل کنید و با انرژی جدید به مسیر بازگردید. درک این نکته که «اشتباه کردن انسانی است» و «هر روز یک فرصت جدید برای شروع است»، به شما امکان می دهد تا بدون فشار کمال گرایی، به پرورش عادت شروع کردن ادامه دهید.

غلبه بر «شروع نکردن» یک سفر طولانی است، نه یک مقصد. هر قدم کوچک رو به جلو، حتی اگر با لغزش هایی همراه باشد، شما را به سوی عادت سازی اقدام هدایت می کند.

جمع بندی و پیام پایانی

مشکل «چرا نمیتونم شروع کنم» پدیده ای رایج و چندوجهی است که ریشه های عمیقی در عوامل روان شناختی، شناختی و محیطی دارد. از ابهام در اهداف و ترس های بازدارنده (مانند ترس از شکست یا قضاوت) گرفته تا کمبود انگیزه، حواس پرتی های محیطی و عادت به اهمال کاری، همه و همه می توانند شما را در نقطه صفر متوقف سازند. با این حال، همان طور که در این مقاله به تفصیل بیان شد، برای هر یک از این موانع، راهکارهای عملی و اثبات شده ای وجود دارد که می توانند به شما در شکستن این چرخه کمک کنند.

راهکارهای فوری مانند قانون ۵ ثانیه، تکنیک پنیر سوئیسی، روش «فقط ۵ دقیقه» و مواجهه با «بدترین سناریوی ممکن»، ابزارهای قدرتمندی هستند که می توانند مقاومت اولیه را در همان لحظه تصمیم گیری بشکنند و شما را به سمت اقدام سوق دهند. اما برای ایجاد یک تغییر پایدار، لازم است که «عادت شروع کردن» را در خود پرورش دهید. این امر نیازمند بازنگری و یادگیری از گذشته، ایجاد سیستم های حمایتی (مانند شریک پاسخگویی)، جشن گرفتن پیروزی های کوچک برای تقویت انگیزه و در نهایت، حفظ انعطاف پذیری و پذیرش این واقعیت است که این فرآیند یک سفر است، نه یک مقصد یک باره.

به یاد داشته باشید که توانایی شروع کردن، یک مهارت قابل یادگیری و تقویت است. مهم نیست تا کنون چقدر اهمال کاری کرده اید یا چقدر از خود ناامید شده اید. هر لحظه، فرصتی تازه برای برداشتن اولین قدم است. لازم نیست کامل باشید یا همه چیز را بدانید؛ فقط کافی است شروع کنید. این اولین گام، هر چقدر هم که کوچک باشد، قدرتی بی نظیر برای تغییر و حرکت به سوی اهدافتان دارد. شما می توانید شروع کنید، حتی اگر تاکنون نتوانسته اید. اکنون زمان آن است که از سؤال «چرا نمیتونم شروع کنم» به عمل «شروع می کنم» تغییر مسیر دهید.